“there are quantities of human beings, but there are many more faces.”
Rainer Maria Rilke
Founded by Javid Ramezani in 2012, Portraiture festival is a sustainable exhibitions dedicated to exploring the critical role of human portrait as society reflection in the history of twenty-first-century middle eastern art.
The 5th Portraiture Festival
Statement:
The human portrait expresses the “being of a kind” in existence.
What feeling arises in us when confronted with the presence of an individual or a portrait as a work of art helps us create an immediate understanding of the other. The reflection of this understanding in the viewer’s gaze shapes their identity and subjectivity. Thus, human individuality is formed in the shadow of social identity and their relationship with the surrounding world.
In today’s world, media has connected different human groups in new ways. This connection inevitably carries consequences, one of which is homogenization and uniformity; various cosmetic procedures, filters, and beauty trends place people in a situation where they want to fit their image into predefined molds. These molds narrow the range of human influence on their surrounding world. Humans now live under the illusion of influence, and their interaction with the world around them becomes blind and predetermined.
It is in these circumstances that perhaps if artists create works to break the visual expectations of viewers or to suspend meaning through ambiguity and confront the audience with “presence,” the portrait can become a threshold between seeing and being seen—forming a constant back-and-forth between the viewer and the artwork, inviting us into a prolonged silence. These images represent the diversity of lived experience, genetics, environmental variety, and more in a crisis-ridden region like Iran.
We seek to discover gazes, unique facial features, and the trace of existence on faces.
Maryam Roshanfekr / Shaghayegh Saeedi
Spring 1404 (2025)
پرتره انسان بیانگر«نوع بودن» او در هستی است.
اینکه در مواجهه با حضور فرد و یا پرتره ای به عنوان اثر هنری چه حسی در ما پدیدار می شود به ما کمک میکند درکی بی واسطه از دیگری را رقم بزنیم و بازتاب این درک در نگاه مخاطب، هویت و سوژگی وی را شکل می دهد. پس فردیت انسان در سایه هویت اجتماعی و رابطه او با جهان پیرامون شکل میگیرد.
در دنیای امروز رسانه توانسته گروههای مختلف انسانی را به گونهای دیگر به یکدیگر متصل کند، این اتصال خواه ناخواه عوارضی را در برداشته که یکی از آنها همسان سازی و یک شکل شدن است؛ انواع عملهای زیبایی و فیلترها و ترندهای آرایشی انسانها را در وضعیتی قرار داده که تمایل دارند تصویر خود را در قالبهای تعریف شده جای دهند. قالبهایی که دامنه تاثیرگذاری انسان را بر جهان پیرامونشان کوچک و کوچکتر میکند. دیگر انسان با توهم تاثیرگذاری زیست می کند و تعامل او با جهان اطرافش تعاملی کور و از پیش تعریف شده می گردد.
در این شرایط است که شاید اگر هنرمندان دست به خلق آثاری بزنند تا انتظارات دیداری مخاطبان را بشکنند و یا با ابهام موجود در اثر معنا را تعلیق و مخاطب را با «حضور» مواجه نمایند، پرتره بتواند حد فاصلی باشد میان دیدن و دیده شدن و یک رفت و برگشت دائمی میان مخاطب و اثر را شکل دهد و ما را دعوت به سکوت بلند مدت نماید. تصاویری که نمایانگر تنوع تجربه زیسته، ژنتیک، گوناگونی محیطی و… در یک اقلیم بحران زده مانند ایران باشد.
ما به دنبال کشف نگاهها، ویژگیهای خاص صورتها و رد زیستن بر چهرهها هستیم. ما به دنبال تماشای «مردمان» خودمان هستیم، می خواهیم حالمان را با یکدیگر به اشتراک بگذاریم حالی که در طلب اندکی آرامش«چون» است.
ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است/ ببین که در طلبت حال مردمان چون است (حافظ)
مریم روشنفکر/ شقایق سعیدی
